مقدمه: بارداری تأثیر قابل توجهی بر غده تیروئید و عملکرد آن دارد. کم ­کاری تیروئید در بارداری به‌عنوان افزایش سطح TSH در سرم تعریف می­ شود. مطالعه حاضر با هدف بررسی میزان تغییرات همودینامیک و سطح بی­ حسی نخاعی در بیماران مبتلا به کم کاری تیروئید تحت عمل جراحی سزارین با بی­حسی نخاعی و مقایسه آن با گروه کنترل انجام شد.
روش‌کار: در این مطالعه موردی- شاهدی، 83 نفر از بیماران 42-18 ساله که جهت سزارین به بیمارستان مطهری شهرستان جهرم مراجعه نمودند، در دو گروه کم‌کاری تیروئید (42 نفر) و کنترل (41 نفر) مورد مطالعه قرار گرفتند. سطح بی‌حسی نخاعی، فشارخون سیستولیک، دیاستولیک و متوسط شریانی و ضربان قلب در زمان­های قبل از تجویز داروی بی‌حسی، 1، 15، 30، 45 و 60 دقیقه بعد از انجام بی­حسی و در زمان ورود و خروج از ریکاوری اندازه‌گیری و ثبت شد. تجزیه و تحلیل داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار آماری SPSS (نسخه 21) و آزمون‌های اندازه‌گیری مکرر، کوکران، آزمون آنالیز واریانس و کای اسکوئر انجام شد. میزان p کمتر از 05/0 معنی‌دار در نظر گرفته شد.
یافته ­ها: فراوانی سطح بی‌حسی نخاعی بین بیماران مبتلا به کم‌کاری تیروئید تحت عمل جراحی سزارین با بی‌حسی نخاعی و گروه کنترل تفاوت معنی‌داری داشت (001/0>p). بین گروه‌های بیماران مبتلا به کم‌کاری تیروئید و گروه کنترل، از نظر میانگین فشارخون سیستولیک و دیاستولیک بیماران در زمان‌های قبل و 1 دقیقه بعد از بی‌حسی، 15، 30، 45 و 60 دقیقه بعد از بی‌حسی و در ورود به ریکاوری و خارج از ریکاوری، تفاوت معنی‌داری وجود نداشت (05/0>p).
نتیجه­ گیری: استفاده از بی­ حسی نخاعی در مادران باردار با کم­کاری تیروئید اگرچه سطح بالاتری از بی‌حسی را در طول عمل نسبت به گروه کنترل گزارش کرده بود، اما تفاوت فشار متوسط شریانی و ضربان قلب بین گروه ­ها از نظر بالینی اهمیت نداشت. بر اساس مطالعه حاضر، به‌نظر نمی‌رسد نیاز به تغییر پروتکل بی­ حسی نخاعی مخصوص بیماران مبتلا به کم­ کاری تیروئید وجود داشته باشد.